Premiera odbyła się 4 grudnia, a sztukę oglądać można było na deskach starosądeckiego SOKOŁA jeszcze kilkakrotnie. 26 stycznia o godz. 10.00 odbędzie się ostatni w tym sezonie spektakl – tym razem w Centrum Sztuki Współczesnej Solvay w Krakowie (ul. Zakopiańska 62)

Królowa Śniegu to baśń drogi, historia młodej dziewczynki Gerdy, która kierowana wiernym uczuciem wybiera się w podróż, aby odnaleźć swojego przyjaciela. Opowiedziana w niezwykły sposób magiczna historia urzeknie z pewnością nie tylko dzieci, ale i dorosłych w każdym wieku.

Bilety na spektakl w cenie 20 zł; rezerwacja pod numerem +48 795 401 937

Spektakl wyreżyserował Łukasz Głąb na podstawie scenariusza Marii Molendy. Scenografię przygotował Filip Przybyłko, a kostiumy Maria Molenda. Obsadę sztuki stanowią dyplomowani aktorzy, absolwenci państwowych i prywatnych szkół teatralnych – Karolina Fortuna/Aleksandra Powęzka, Magdalena Szczepanek, Jakub Sokołowski, Marta Kontny, Wojciech Michno, Aneta Gierat, Rafał Pawłowski, Artur Smołucha, Agata Duda, Katarzyna Mikołajaczak, Karolina Lisik, Justyna Stasik/Joanna Sitko, Małgorzata Dorosiewicz i Katarzyna Sanocka.

Strona wydarzenia w serwisie Facebook

Łukasz Głąb (ur. 1985) – absolwent Organizacji Produkcji Filmowej i Telewizyjnej na Wydziale Radia i Telewizji im. Krzysztofa Kieślowskiego, Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Przez ostatnich kilka lat pracował przy produkcji w Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w Warszawie, między innymi przy filmach: „My Cichociemni”, „Galerianki”, „Różyczka” a także współpracował reżysersko, tworząc serial „Ojciec Mateusz”. Na swoim koncie, ma udział przy tworzeniu oraz reżyserii programów dla telewizji (TVN, TTV, TVP) oraz licznych form dokumentalnych . Zajmuje się także reżyserią reklam, video-artów a także widowisk, łącząc sztukę z muzyką i multimediami. Uwielbia nowe wyzwania artystyczne, stosując tradycyjne i nowoczesne formy przekazu.

Królowa śniegu została napisana przez Hansa Christiana Andersena w 1844 roku. W odróżnieniu od innych jego baśni, które zostały zainspirowane folklorem bądź tradycją innych narodów, opowieść ta zrodziła się w wyobraźni autora.

Baśń opisuje losy pary dzieci – Gerdy i Kaja, które żyły w przyjaźni aż do pewnego dnia, kiedy do oka Kaja dostał się tajemniczy odłamek roztrzaskanego w przestworzach diabelskiego zwierciadła, odmieniając spojrzenie chłopca na świat. Wszystko, co piękne i dobre, widział on od tej pory jako brzydkie i złe. Grzeczny chłopiec przemienił się w dziecko krnąbrne, złośliwe i okrutne. Zauroczony zimą i lodem przywiązał swoje sanki do powozu nieznajomej zimowej damy i odjechał w nieznane. Była to właśnie Królowa Śniegu, władczyni lodowatej krainy, której obce były jakiekolwiek ciepłe, serdeczne uczucia i której największym marzeniem było, by cały świat zmienić w lodowe pustkowie na podobieństwo swojego królestwa. Opuszczona i smutna Gerda wyruszyła na poszukiwania, w długą i niebezpieczną podróż by odzyskać i uleczyć przyjaciela…

„W roku 1805 mieszkało w małym, nędznym pokoiku młode małżeństwo, darzące się wielkim uczuciem. On, niespełna dwudziestodwuletni szewc, był człowiekiem o licznych talentach i prawdziwie poetyckim umyśle. Jego żona, kilka lat od niego starsza, nie znała świata ni życia, ale serce miała pełne miłości. Młody człowiek samodzielnie zbudował swój warsztat szewski oraz ramę łóżka, od której rozpoczął urządzanie domu. Ramę tę sporządził z drewnianego katafalku, na którym jeszcze niewiele wcześniej spoczywała trumna zmarłego hrabiego Trampe…
Jednak zamiast otoczonych krepą i woskowymi świecami zwłok arystokraty, w kwietniu 1805 roku spoczęło na nim żywe, łkające dziecko, czyli ja, Hans Christian Andersen.”

Hans Christian Andersen, „Autobiografia. Baśń mojego życia”

Andersen urodził się w najbiedniejszej dzielnicy Odense. W krainę baśni pierwsza wprowadziła go babcia. W dzieciństwie marzył o karierze aktora, więc po śmierci ojca w 1819 r. wyjechał do Kopenhagi aby tam zdobyć odpowiednie wykształcenie. Jego marzenie o aktorstwie nie spełniło się, związał się jednak z teatrem, tworząc wiele sztuk teatralnych, które jednakże nie przyniosły mu rozgłosu. Nadszedł on dopiero wraz z sukcesem jego baśni. Pierwszy ich zbiór (Eventyr fortalte for Børn – Baśnie opowiedziane dla dzieci) został wydany w Kopenhadze w roku 1835, a kolejne tomy ukazały się w latach 1836 i 1837. Zachęcony powodzeniem pierwszej serii pisarz wydawał kolejne aż do roku 1872. Andersen uważał, że jego baśnie są jak pudełka – dzieci oglądają opakowanie, a dorośli mają zajrzeć do wnętrza. Zmarł w 1875 otoczony powszechnym szacunkiem i uwielbieniem.