Z okazji Dnia Kobiet zebraliśmy razem 8 ciekawych historii kobiet żyjących w różnych epokach od średniowiecza po XX wiek, które odznaczyły się w sposób szczególny w historii mody.

Agnès Sorel (~1422–1450) – pochodziła z francuskiej rodziny rycerskiej. Jej uroda przyciągnęła uwagę Karola VII, który uczynił ją swoją oficjalną kochanką. Zasłynęła ze swoich ekstrawaganckich kreacji, inspirując modowo kobiety ze środowiska dworskiego; podobno nosiła rozsznurowane suknie, które ukazywały jej powabny biust, podkreślając dodatkowo dekolt diamentowym naszyjnikiem (dwa stulecia wcześniej Ludwik IX zakazał noszenia tych kamieni wszystkim oprócz samego monarchy). Agnès występowała także publicznie w zbroi rycerskiej. Malarz Jean Fouquet sportretował ją jako Madonnę z dzieciątkiem, wywołując wściekłość francuskiego duchowieństwa.

Isabella d’Este (1474–1539) – markiza Mantui, ikona renesansowej mody przełomu XV i XVI wieku; jej kreacje wzbudzały zachwyt, zarówno swoją wysmakowaną estetyką, jak i intelektualnymi przesłaniami. Dobierała doskonale tkaniny, barwy i akcesoria. Królowa Bona nazywała ją źrodłem wszelkiego piękna mody włoskiej. Na tym polu na pewno nie brakowało jej we Włoszech konkurencji, gdyż włoskie damy epoki renesansu rozkochane były w modzie. Isabella tworzyła swoje własne mieszanki perfum, które lubiła wysyłać w prezencie znajomym damom, księżniczkom i królowym. Wymyślała również własne akcesoria modowe, jak np. nakrycie głowy zwane „capigliari”, układane z włosów, tkanin i klejnotów.

Rose Bertin (1747–1813) – Marie-Jeanne, znana jako Rose, była francuską krawcową, która służyła królowej Marii Antoninie i która stała się pierwszą słynną francuską projektantką mody. Poza tym była znakomitą business woman, która z mody uczyniła prawdziwie dochodowe i prestiżowe zajęcie. Tworzyła nie tylko piękne kreacje dla arystokratek, ale dostarczała im także wyszukanych akcesoriów i ozdób. Projekty swoich sukien prezentowała, wykorzystując lalki „Pandory”, które m.in. Maria Antonina wysyłała w prezencie swoim siostrom i matce, cesarzowej Marii Teresie.

Lucile (właściwie: Lucy Christiana, Lady Duff-Gordon; 1863–1935) – była wiodącą brytyjska projektantką mody przełomu wieków. Stworzyła między innymi współczesny format pokazu mody, jako pierwsza zaproponowała szkolenie profesjonalnych modelek, spopularyzowała m.in. lżejsze gorsety. Kreowała kolekcje w oparciu o „emocjonalne suknie”, ze swoimi własnymi opisowymi nazwami inspirowanymi literaturą, historią, kulturą popularną oraz psychologią (do której miała szczególne zamiłowanie). Stworzona przez nią firma stała się pierwszą globalną marką haute couture. Była jedną z osób, które przeżyły zatonięcie Titanica.

Emilie Louise Flöge (1874–1952) – wiedeńska projektantka mody i przedsiębiorczyni związana z Gustavem Klimtem. Wraz z siostrą Heleną w 1904 otworzyła salon mody Sióstr Flöge. W pracowni, zaprojektowanej w stylu secesyjnym, prezentowała designerską modę w stylu Warsztatów Wiedeńskich razem z innymi przedmiotami rzemiosła artystycznego, prowadząc tym samym pierwowzór tego, co dzisiaj nazwalibyśmy „concept store”. Regularnie podróżowała do Londynu i Paryża, skąd również czerpała inspiracje. Do jej klienteli należeli również bardzo zamożni ludzie, m.in. sama rodzina Rotschildów. Emilie bez wątpienia była muzą Klimta i artystów związanych z Warsztatami Wiedeńskimi.

Coco Chanel (właściwie Gabrielle Bonheur Chanel; 1883–1971) – postać wybitna w historii mody, kobieta wyjątkowej determinacji, pomysłowości i smaku, obdarzona niezwykłym zmysłem obserwacji. Działając aktywnie od 1915 roku, zrewolucjonizowała modę i nadała jej nowy kierunek.

Sara Lipska (1882–1973) – „Zjawiskowa, przyciągająca wzrok urodą i oryginalnym ubiorem (…), cicha, zamknięta w sobie”. Artystka wszechstronna, projektantka mody, kostiumów, dekoracji teatralnych, wnętrz mieszkalnych, malarka i rzeźbiarka. Uczennica i kochanka Xawerego Dunikowskiego. W 1912 roku opuściła Polskę na zawsze, przeniosła się do Paryża, gdzie współpracowała blisko z Leonem Bakstem i Siergiejem Diagilewem. Pod koniec lat 20. przy rue Belloni na Montparnassie otworzyła swój butik. Współpracowała stale z Paulem Poiretem, a od 1924 roku z domem mody Maison Myrbor, z którym współpracowali również Pablo Picasso i George Braque.

Zofia Minderowa (1894–1945) – pochodziła z Krakowa, urodziła się w inteligenckiej żydowskiej rodzinie. Ukończyła szkołę krawiecką w Pradze i prowadziła przy ulicy Gołębiej 3 w Krakowie znakomitą pracownię krawiecką. Uchodziła za grande couturiese Krakowa. Portretował ją w obrazach Józef Mehoffer, a w rzeźbie Xawery Dunikowski. Zofia nie przeżyła II wojny światowej, zginęła w obozie Stutthof.