Media tempora

W XII i XIII wieku ubiory noszone przez mężczyzn i kobiety były zbliżone w kroju i fasonie. Były to zazwyczaj luźne długie tuniki. W początkach XIV wieku rozwijającej się technice krawieckiej towarzyszyła potrzeba wykreowania nowej smuklejszej sylwetki, a także podkreślenia różnic płci. Kobiety zaczęły nosić suknie dopasowane w gorsie, z dekoltami odsłaniającymi ramiona. Mężczyźni przybierali szaty coraz krótsze, obciślejsze, chętnie także profilowano gorsy, aby nadać sylwetce pożądany kształt. W II połowie XIV w. obok mody na mocno dopasowane ubiory wykreowano także obszerną szatę z długimi rękawami i trenem, zwaną we Francji houppelande. Strój ten uznano za odpowiedni dla wysoko postawionych osób, gdyż pozwalał epatować znaczną ilością cennej tkaniny z jakiej go szyto, a także zachwycać misternymi haftami i zdobieniami z pereł i klejnotów.

W dobie średniowiecza ubiór spełniał rozmaite funkcje – nie tylko chronił przed nieprzyjaznym klimatem, ale także był swoistym środkiem służącym manifestacji społecznej pozycji noszącego, jego funkcji, stanu, przynależności korporacyjnej itp. Ludzie epoki średniowiecza czynili z ubiorów także wyjątkowe nośniki różnorodnych dodatkowych treści, które chcieli przekazać. Z tego też powodu osoby bogate, aby wyeksponować swą możną pozycję, przybierały chętnie ubiory szyte z kosztownych tkanin, w modnych barwach, zdobione haftami i aplikacjami. Całości dopełniała cenna biżuteria – klejnoty w postaci m.in. łańcuchów, zawieszeń, brosz, misternie dekorowane pasy.