Rinascimento

Czasy renesansu to okres niebywałego luksusu w dworskich kreacjach. Wykonywano je z  drogich, ekskluzywnych tkanin jedwabnych ze złotymi i srebrnymi nićmi, produkowanych przede wszystkim we Włoszech. W krajach Europy moda dworów królewskich i książęcych rozwijała się zgodnie ze specyfiką dworskiej etykiety, obyczajowością i upodobaniami estetycznymi. W ten sposób kreowano odmienne stylowo szaty w Anglii Tudorów, Francji Walezjuszy, Polsce Jagiellonów czy w krajach pod panowaniem Habsburgów, a także we Włoszech, w których niemal każde ważne miasto tworzyło swój odrębny styl. Jednocześnie ludzie epoki renesansu byli otwarci na sprawy mody i chętnie inspirowali się zagranicznymi pomysłami. Słynna władczyni Florencji, księżna Eleonora z Toledo słynęła z wykreowania mody o charakterze międzynarodowym. Renesansowa dama, przybrana w pełną przepychu suknię zakładaną na gorset i często specjalną usztywnianą spódnicę, dopełniała swój ubiór nakryciem głowy: czepcem, beretem, szyję otaczała krezą, i chętnie nosiła rozmaite, kunsztownie wykonane akcesoria, takie jak wachlarze czy pojemniki na pachnidła, lub oprawne w klejnoty skórki łasic tzw. zibellino. Znakomicie i z przepychem ubrany był także renesansowy szlachcic. Jego strój winien być wykonany z luksusowych tkanin, zdobiony haftem i pasmanteriami. Ponadto dworny mężczyzna dbał sumiennie o czystość, a także zachwycał manierami. Wszelkie umiejętności, które posiadał – taniec, jazda konna, szermierka czy konwersacja – demonstrował z pewną nonszalancją, ukrywającą wielki trud ich nabywania.